dinsdag 14 augustus 2012

Mijn eerste keer met een Spaanse furie

Mijn eerste keer kan ik mij nog heel erg goed voor de geest halen helaas. Het was op een mooie warme dag in juni, de vijfde van die maand als ik mij goed kan herinneren. Ik was nog maar een broekie en had derhalve totaal geen ervaring, op wat droog oefenen in de aanloop naar het grote moment na dan. De afspraak was dat ze op een plekje aan het water zou staan, net buiten het dorp en vlak bij de haven. Dit was handig want er zijn daar in de buurt genoeg rustige plekjes om ongestoord te oefenen.

Opluchting als ik haar zie staan en verder niemand in de buurt die ons kan storen tijdens onze eerste stappen richting volwassenheid. Ze staat met haar kont naar me toe, haar mooie gezicht tuurt over het water. Godverdomme wat is ze mooi en godverdomme wat ben ik trots dat ik mijn eerste keer met haar mag beleven. Haar ronde vormen steken prachtig af tegen het scherpe zonlicht, mijn onderbuik roert zich en ik controleer een laatste keer of ik alle benodigdheden wel bij me heb. De schrik slaat toe als ik mij realiseer dat ik niet weet hoe dat ding ook alweer open gaat. Te laat, ik sta al vlak achter haar.



Ik loop om haar heen en bekijk haar aandachtig en monster gelijk de omgeving om mijn volgende stappen te plannen. De stappen die zo snel mogelijk naar het ultieme doel moeten leiden. De stappen die mij eindelijk verlossen van de last die op mijn schouders rust, de eerste keer is toch iets waar je jaren naar toe leeft, voor traint en oefent. Net als een Olympische sporter jaren toeleeft naar een plaats in een Olympische finale.

Als we linksaf slaan dan komen we heel snel op dat rustige weggetje met al die dijkjes en weilanden. Daar komt bijna niemand en kan ik dus rustig wennen aan de verschillende handelingen en wennen aan het gevoel van mijn Spaanse furie. Maar hoe kom ik hier weg? Ze staat op een soort hellinkje met haar neus naar het water. Het is ontegenzeggelijk een prachtig plekje maar handig is anders. Daar komt bij dat ik de hellingproef volgens mijn rij instructeur echt meester ben maar dat we hem nooit in zijn achteruit hebben gedaan. Laat staan op nat gras met de neus al bijna in het water. Ik hou echt van mijn moeder maar begrijp niet dat ze haar niet even achteruit heeft ingeparkeerd. Gewoon om mij een plezier te doen.

Affijn

Ik heb de deur open en ben druk bezig de stoel en de spiegels in te stellen op mijn lengte als er achter mij een hele grote vrachtauto gaat staan zodat ik ook nog eens een hele vreemde draai moet gaan maken. Het zweet breekt me uit. Eerst maar eens de motor starten. De auto schiet meteen vooruit en slaat af, hij stond in de versnelling. Precies zoals ik het niet geleerd heb van mijn rij instructeur. Van hem moest ik altijd de auto in zijn vrij en op de handrem parkeren in tegenstelling tot wat mijn moeder altijd van haar rij instructeur heeft geleerd. Kennelijk. Even opnieuw beginnen dan maar. Ik heb alles voor handen om een prachtig hoogtepunt te beleven, maar mijn lichaam en geest weigeren even dienst. Ik steek een sigaret op, moet even op adem komen.

De tweede poging verloopt iets beter al heb ik nog niet echt veel feeling met de combinatie koppeling/gaspedaal. Luid brullend rolt de auto langzaam achteruit, ik gooi het stuur om en ga veel te ver de bocht in, ik corrigeer en kom weer op het rechte pad.

We gaan vooruit.

Eindelijk schakel ik in de eerste versnelling laat de koppeling opkomen en geef te laat gas. Hots, bots, stil. Sneller gas geven dus om ook daadwerkelijk in beweging te komen. Na drie keer lukt het me om naar de tweede versnelling te schakelen en een beetje snelheid te maken, ik draai de weg op richting de weilanden. Een brede glimlach begroet me als ik in de achteruitkijkspiegel kijk, vrijheid. Ik gooi het raampje open, zet de stereo op tien en schakel naar zijn drie. Deel één van mijn volwassenheid is een feit, nu nog een keer een meisje scoren.