maandag 19 december 2016

Under Construction.

“Godverdomme!” Vloek ik hard als ik mijn trui aan wil doen zoals altijd en het niet lukt. Niet per se omdat het niet lukt maar meer omdat er een godvergeten scherpe pijnscheut door mijn linkerschouder schiet.

“Doe dan ook eens rustig!” Klinkt het belerend vanaf de bank.

“Shit, au! Klotezooi!” Roep ik als ik een kat op wil tillen met mijn linkerarm en de kat niet helemaal omhoog krijg. Door de pijn laat ik het lieve beest vallen. Hij kijkt verbaast, teleurgesteld en geschrokken naar boven. Denk ik want ik zie niks, ik probeer met fijngeknepen ogen de pijn te verbijten.

Dit lukt slecht, dus ik vloek. De kat is gevlogen.

Als ik probeer het kratje op te pakken voor de jongen die de boodschappen komt brengen realiseer ik me wederom te laat dat mijn sleutelbeen net is gezet. Deze lag na een onfortuinlijke val tijdens een crosswedstrijdje in gruzelementen en moest met behulp van een roestvrijstalen balkje en zes schroeven gerepareerd worden. Een redelijke beperking in het bewegen is het logische gevolg, alleen vergeet ik dat dus de hele tijd.
Mijn vriendin, die op dit moment een kleine dame ‘Under Construction’ heeft in haar boller en boller wordende buik. Kijkt me bij iedere verkeerde beweging en de daaropvolgende kreuntjes en steuntjes geschrokken aan. Ze staat moeizaam, maar toch, op en probeert me te helpen met mijn jas, trui, overhemd of wat ik dan ook maar aan probeer te trekken. Iedere keer als ze me helpt en haar mooie bolle buik zit een beetje in de weg dan vervloek ik mezelf. “Let nou toch eens op eigenwijze vent!”

“Schat, het is niet no-dig, het lukt we-hel! “  Zeg ik tegen beter weten in en met de kennis dat zij met een veel groter project bezig is. Natuurlijk snap ik haar eigenlijk wel, als ze niet helpt en ik trek dat bot weer uit elkaar met mijn eigenwijze gedrag zijn we verder van huis.
De kans dat ik helemaal hersteld ben als onze kleine wonderdochter ter wereld komt is ontzettend groot. Zolang er maar niks mis gaat. Gaat er wel iets mis, bijvoorbeeld omdat ik vast kom te zitten in mijn jas en met een beetje geweld weer los probeer te komen. Of als ik toch met links, de kat wil optillen, de deur wil open of mijn gordel wil vastmaken. Dan moeten we weer helemaal opnieuw beginnen, dan kan ik niet alleen de kat niet optillen maar dan moet de baby ook in haar wiegje blijven……….

Redelijk belangrijk dus dat er niets mis gaat.

Waar staan we dan nu?:
Sleutelbeen: Under Construction
Kind: Under Construction

Mijn eigen koppigheid ten opzichte van mijn meegaandheid: Almost done 

(Ik kan toch heus wel al een stukje fietsen toch? Toch? toch........toch….) 

Oké oké. Ik ga wandelen.