woensdag 8 december 2010

The Deerhunter



Fuck! Die staan echt dichtbij! Zelfs zo dichtbij dat ik bijna onderuit glijd van de schrik, en het harde remmen. In mijn linkerooghoek zag ik ze ineens staan. Een groep, (kudde?) edelherten. Allemaal springlevend en rustig grazend tussen de kale bomen. De grootste kijkt even op en staart met zijn grote bruine ogen wild kauwend aan. Verderop staan twee wat jongere mannetjes herten wild te bepalen wie de gunsten van het enige vrouwtje mag hebben.

Het mooiste van fietsen door het bos in de winter is dat je dit soort dingen tegenkomt. Met -3 blijven de meeste mensen binnen, en is ‘the wildlife’ ook wat meer op zijn gemak. Verder zullen ze zich ook wel niet zo druk maken omdat het gewoon erg koud is en ze hun energie wel beter kunnen gebruiken. Ik sta stil met de fiets in mijn hand, wat te doen. Ik wil wel een foto maken. Eerst maar een slok, ondanks de kou ben ik toch wel warm geworden. Mijn bidon bevat ondertussen een Calippo Isostar en ik moet hard knijpen om er iets uit te krijgen. Ik besluit het erop te wagen.

Met een hoop gehannes pak ik mijn telefoon uit het achterzakje van fietsjas, dat heel handig onder een windjack zit. Dus eerst jasje omhoog, met dikke handschoenen aan zoeken naar het juiste vakje op mijn rug en dan de telefoon zien te pakken. Ondertussen blijven de herten rustig staan, ik zweet me het apelazerus en mijn zonnebril beslaat. Ik probeer alles zo rustig mogelijk te doen, krampachtig dus. Nu de telefoon nog.
De grote knop onderaan kan ik nog vinden, maar dan het schuifje op het touchscreen van mijn iPhone. Heb ik zo mijn best gedaan om mijn handschoenen aan te kunnen houden, moet er toch ééntje uit! Handschoen uit, bril af en telefoon in de aanslag. Ietsje dichterbij nog om een mooier plaatje te schieten. Één stapje, nog een stapje. Nog ééntje dan. Ze vinden het wel welletjes en blazen de aftocht, op precies dezelfde afstand als die ik dichterbij ben gekomen blijven ze weer staan. Ze kijken naar me, arrogantjes, en grazen rustig, tussen de bevroren sneeuw, door.

Ik doe weer een stapje, de grootste richt zich op en wijst zijn gigantische gewei mijn kant op, hij snuift. Verstijft probeer ik toch op de telefoon te drukken om een foto te nemen. De zoeker probeert zijn weg te vinden tussen de vele bomen.... Niet scherp, poging twee! Hij is het poseren al weer zat en negeert me nu totaal, zich bewust van zijn overwicht. Klik, ze staan erop, rustig grazend tussen de bruine boompjes, bijna onzichtbaar.

1 opmerking: