mijn huiskamer waterplantje

In mijn streven het huis wat op te vrolijken kwam ik in de grote blauwe doos iets leuks tegen, dacht ik. Een plantje dat je in een vaas zet die helemaal gevuld is met water. Mensen met groene vingers en plantenliefhebbers zouden dit een waterplantje noemen vermoed ik. Je kan het ook, naar het schijnt, zonder gewetensbezwaren zo in de vijver flikkeren. De stylisten hadden echter bedacht dat het ook heel leuk onder water in een vaas zou kunnen habiteren. En inderdaad, het ziet er hartstikke leuk uit, zo in de ruimte, of in een mooi open vak in de kast die midden in de kamer staat.

Het allerfijnste van dit plantje is wel dat het niet al teveel licht nodig heeft en bovenal, je hoeft het geen water te geven. Meer kan een ‘man alleen’ zich niet wensen van zo’n huis opfleurend stukje groen. Die ging dus in de tas samen met nog wat andere potjes en plantjes. Het moest één grote groene bedoening worden thuis.

Het mooi gevormde vaasje met het plantje, inclusief keramiek gekleurd minipotje, heeft al snel een plaatsje in huis gekregen. Mijn verwachtingen waren hooggespannen, het is leuk, geinig, modern, en decoratief. Op de eerste plek, naast de televisie viel het ding helemaal weg. Een bak water.

Op de eetkamertafel komt het ook in een identiteitscrisis. De katten denken dat het een combinatie is van een eet- en een drinkbak. Waar nog bij komt dat het er eerder uitziet als een middelbare school biologie project dan een opfleurend stukje flora. In de vakkenkast, die ik uiteraard ook bezit, is helaas geen plek. Laat staan dat deze midden in mijn kamer fungeert als roomdivider. De salontafel dan maar.

Waar ik het ook neerzet, het blijft een bak water met wat groene blaadjes. En onderin een guitig dobberend baksteenkleurig bakje. Als het nu eens twee meter hoog was en aan weerzijden van mijn met grind bestrooide oprijlaan zou staan zou het denk ik wel werken. Helaas tikt het ding net de twintig centimeter aan.

Na twee weken, waarin mijn lieve groene vriend alle hoeken van het huis heeft gezien, kom ik erachter dat het met dat water geven best wel tegenvalt. Nooit aan gedacht dat water verdampt, dikke witte randen hebben zich reeds afgezet aan de bovenkant van het fraai gevormde vaasje. De langste bladeren zitten uitgedroogd vastgeplakt aan de van het water vrijgekomen vaasrand. Je kan ze bijna horen schreeuwen om vocht. Ze kleuren bruin en de delen die nog gerieflijk onder water dobberen hebben een beetje dezelfde neiging. Als ik dichterbij kom, de bak water is onderhand een beetje uit het zicht geplaatst, komt er een muffe lucht mij tegemoet. Troebele bubbels drijven op het water. Zo vlakbij de kachel en uit het licht was niet de beste plek, blijkt. Na een half uurtje spoelen en schrobben ziet alles er weer fris uit.
Maar nog net zo kansloos.

Ik kijk vertederd naar het plantje met haar koddige vaasje. Ze passen bij elkaar, ik geef het dus nog niet op. Misschien moet ik wat vriendjes en vriendinnetjes voor d’r kopen. En dan lekker gegroepeerd neerzetten. Hebben we in ieder geval weer een missie…..