Drie zwarte vliegen zitten op het raam als ik de gordijnen open. Ze zijn ongeveer een centimeter lang en ik schat 7.5 millimeter dik. Ze zoemen lustig om elkaar heen en af en toe knalt er één keihard met een zachte tik tegen het raam. Ze willen naar buiten, ze willen de vrijheid in.
Waar ze vandaan komen weet ik niet. Waarschijnlijk uit een dode muis of vogel die ergens tussen het plafond of in de dakgoot zijn of haar laatste adem heeft gelaten.
Ze doen me denken aan een huis waar ik ooit voor het laatst was. Het raam zat vol met dezelfde dikke zwarte vliegen, zoemend door elkaar heen op zoek naar de vrijheid. Met een harde plof vlogen ze om beurten tegen het raam. Een hele berg lag al voor het raam op hun rug. Die hadden hun zinloze vlucht naar de vrijheid niet gehaald.
Het lege huis was dat uiteraard niet altijd, een paar dagen eerder zijn we hier met man en macht aan het werk geweest om de spullen er uit te halen. Een ieder met zijn eigen gedachten en herinneringen, de meesten hadden de spullen hier twee jaar eerder ook al neergezet. Dat was een vrolijke bedoeningen en een fijne aangelegenheid. De reden dat we hier nu weer stonden was een stuk minder aangenaam.
Afijn.
Het huis was leeg. Ik keek uit het raam, tussen de vliegen door, de tuin in. Het was warm geweest in die oktobermaand en de tuin lag er nog netjes bij. Nog niet alles was dood en de perenboom droeg nog steeds vruchten. “De zomer was laat.” Denk ik bij mezelf. We zouden op het uiterste puntje van de tuin een moestuin gaan aanleggen. Leuk, een beetje de eigen groente verbouwen. Gewoon voor de lol en wie weet kunnen we het nog eten ook. Was het niet een maand eerder dat we dit bespraken tijdens de barbecue? De lege plek achter in de tuin vertelde me dat hij het niet vergeten was. De vliegen zoemden om mijn hoofd. Ik kon ze niet haten, ik kon me er niet aan irriteren. Ze waren een laatste getuige, ze waren….
Ik kijk naar de drie dikke vliegen op het raam en denk aan toen. In mijn herinnering is het huis weer vol. Gelukkig. We zitten aan tafel, een tafel die volstaat met eten en wijn. Iedereen is er en is blij, lacht en straalt. Er is vast iemand jarig in deze herinnering of het is een feestdag. Maakt niet uit ook natuurlijk, het komt uiteindelijk op het zelfde neer.
Plof! Er probeert er weer één zich een weg door het raam te boren. Kansloos natuurlijk. Een beetje groggy daalt de vlieg naar de vloer, hij haalt het net niet en vliegt weer omhoog om zich bij zijn twee vriendjes te voegen. Hij zal ze echter niet alle twee aantreffen. Eén van hen heeft zich voorgenomen ook naar buiten te gaan.
In volle vaart komt hij aanvliegen en gaat er vol voor. Iets in mij zegt dat dit wel eens de genade klap zou kunnen zijn, zo hard komt hij aanvliegen. Dankbaar voor de herinnering die ze mij hebben gegeven open ik net op tijd deur. Ze vliegen gedrieën naar buiten, de vrijheid in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten