In de kast hangt een rood damesjasje, een rood rokje en een blouse.Op de bodem van de kast staan rode lage pumps en op de bovenste plank ligt een fraaie zomerhoed. Alles hoort duidelijk bij elkaar. Tussen de kledingstukken hangt een klein buideltje, ik herken de mediterrane geur van lavendelvelden.
Het setje hangt in een grote antieke notenhouten kledingkast waarvan de drie andere kastdelen helemaal zijn gevuld met mannenkleding. De kast zelf ruikt zoals een oude kast hoort te ruiken; een mengeling van leven en meubelwas. De combinatie van lavendel en antiek doet me aan mijn oma denken.
Alle kasten bij oma roken hetzelfde, meubelwas en lavendel, en soms naar van die heerlijk ruikende zeepjes met op het wikkel een Spaans meisje. Die lagen her en der tussen de kleding of lakens waardoor alles altijd lekker fris rook. Bij oma in de naaikamer stonden twee dingen die bij ons favoriet waren; de oude radio en de verkleedkist. De radio deed het nog prima en was een wonder der techniek. Het display suggereerde dat je zelfs radioprogramma's uit Berlijn en Wenen kon beluisteren. Het was een Duits exemplaar vermoed ik. Door aan de knoppen te draaien zocht ik als een ware spion de juiste frequentie op en probeerde ik zover mogelijk te komen. Ik heb nog nooit een Duitser te pakken gekregen. Mijn zusje speelde ondertussen met de naar lavendel of zeep geurende kleding. Tijdens mijn zoektocht naar verre onbekende landen en geluiden rook ik regelmatig aan een uit de kist gekomen zeepje en werd heimelijk verliefd op het heerlijk ruikende Spaanse meisje. Haar gitzwarte haar stak mooi af bij haar felrode jurk en haar rode lage pumps. In haar hand droeg ze een zomerhoed.
"Schiet het al een beetje op mannen?" Vraagt de eigenaar van de kast. We moeten zijn antieke kast verbergen met schuifdeuren. "Oh ja ik zie het al, bijna klaar. Dan laat ik jullie nog even lekker doorwerken." En hij loopt de kamer weer uit. De man is een jaar of 65 schat ik. Hij houdt van zeilen, schilderen en klassieke muziek. Dit is af te leiden uit de talloze zeiltijdschriften in het huis, de schilderijen aan de muur met zijn signatuur en de klassieke radiozender die al de hele dag op staat. Nergens een foto van een vrouw. Wel een hele wand met fotoboeken. "Daar staat mijn hele leven," zei hij toen we er naar vroegen. "En daar zal het bij blijven," vervolgde hij met een kleine brok in zijn keel.
Ik kijk weer naar het kledingsetje. Zou iemand het ooit hebben gedragen? Flanerend over een boulevard in een zuidelijke stad, waar de geur van lavendel vanuit de velden de stad in waaide? Hand in hand met de man wiens kast we nu aan het verbergen zijn, gelukkig, verliefd en voor altijd bij elkaar?
Ik klim het trappetje op om de laatste schroef in het plafond te draaien. Achter de hoed op de bovenste plank zie ik fotolijstjes. Ik kan het niet helpen, ik moet even kijken. Op de bovenste foto staat een kale oude vrouw in een bed. Ze zit rechtop en lacht triest. Er komt een slangetje uit haar neus en ze heeft vlekken in haar gezicht. Ik schrik. De tweede foto zie ik per ongeluk ook maar is gelukkiger van aard en een stuk eerder genomen. Dezelfde dame staat in een rode jas en rode jurk uitdagend te lachen naar de fotograaf. Ze staat op het witte strand aan een azuurblauwe zee, de wind waait door haar lange donkere haar. De lage pumps staan naast haar in het zand, in haar hand de zomerhoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten