Huize vergeet me alsjeblieft niet

De oude man pakt de hand van zijn vrouw vast. Ze reageert amper en blijft recht voor zich uit kijken. Hij probeert haar een kus te geven maar komt net niet ver genoeg uit zijn rolstoel omhoog om met zijn lippen bij de hare te komen. 

“Dan maar even zo lieverd” zegt hij in het niets en geeft haar een kus op haar arm.

Hij gaat weer rechtop zitten en kijkt de groep rond. De groep bestaat uit hun kinderen, kleinkinderen en ik. Ze zijn 59 jaar getrouwd en dat moet gevierd. Iedereen is samen gekomen en hebben de twee oudjes, die in hetzelfde huis zitten maar wel op een andere afdeling, bij elkaar gebracht. In de bijeenkomstruimte van het huis waar iedereen zijn of haar ouders bezoekt op zondag.

Oma pakt ondertussen een glas wijn van tafel alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze kan echter al jaren niet slikken en dus wordt het glas zonder pardon uit haar hand gegrist voordat ze stikt. Ze vertrekt geen spier als het glas ver van haar vandaan weer op tafel wordt gezet. Dan kijkt ze richting haar jongste kleinkind en er verschijnt een kleine glimp van herkenning in haar ogen. 

Een desastreuze.

“Komt je moeder nog jongen?” Vraagt ze oprecht nieuwsgierig.  Iedereen die het verstaan heeft slaat dicht, krijgt vochtige ogen of kijkt een andere kant op. Ze vraagt het nog eens en als dat niet helpt grijpt opa in.

“KOMT JE MOEDER NOG!?”

De kleine jongen kijkt ondertussen naar zijn vader die verschrikkelijk hard maar zinloos aan het vechten is tegen de tranen. Zijn zus en broer weten het ook even niet.

“Je dochter komt niet meer ma, die is er niet meer helaas.” Zegt de vader en schoonzoon zo voorzichtig mogelijk. Lichte paniek neemt de eerder bijna lege blik van oma over.

“Dat ben ik helemaal vergeten. Wat vervelend voor jullie. Nog gecondoleerd……..” Stamelt oma die niet in de gaten heeft dat het ook over haar dochter gaat. Opa is ook geschrokken en realiseert zich iets beter wat er net gebeurd is. "Ja ik weet het weer, wat een narigheid." Zegt hij oprecht. Over de situatie maar ook over de dood van zijn dochter. Hij kijkt ook naar zijn vrouw, en denkt zichtbaar: "Wat een narigheid toch allemaal.". De kleinkinderen zijn gevlucht in hun telefoon, de rest neemt een slok van hun biertje. Weten het ook even niet.

Gelukkig, de borrelhapjes! Even iets luchtigs en een aanleiding om over iets anders te praten.

“Ze mag toch wel even blijven slapen zo? Heel even maar, gewoon even een dutje. Ze is zo ontzettend moe van al die gezellige drukte. Als ze wat uitgerust is dan komt ze toch wel weer naar huis? Toch?” Vraagt opa aan niemand in het bijzonder. Hij probeert weer op te staan om haar een kus te geven. Wederom tevergeefs.

Na de teleurstellende boodschap dat ze allebei naar hun eigen  huis gaan pakt hij voor de twintigste keer het briefje waar op staat wat de aanleiding is van deze dag. 

“59 jaar getrouwd. We hebben er niet zo lang van kunnen genieten. Twee jaar maar,” verzucht hij als hij mij zoekend naar begrip aankijkt.

Het tegenovergestelde is waar. Het is pas sinds twee jaar dat ze allebei de dingen wat door elkaar halen. Wel wrang dat de herinnering zulke klote spelletjes met zijn bewustzijn speelt. Hij geeft zijn vrouw uiteindelijk maar weer een kus op haar arm als ze met rolstoel en al wordt weggereden naar haar kamer. Oma is een klein vermoeid hoopje mens ondertussen. Opa zucht. Zet zijn bril af en grijpt een tissue van tafel.