Mijn droomvakantie

Ik sta ineens als 36 jarige alleen op een camping in de ardennen. Het publiek op de campings in de ardennen kenmerkt zich door het feit dat het gezinnen op vakantie zijn of groepjes jongeren die een weekje of weekendje aan outdoor activiteiten gaan doen. Iedereen is dus jong of samen of allebei. Door verschillende omstandigheden ben ik hier beland, één omstandigheid is het feit dat ik niet in Frankrijk ben bij de ouders van mijn vriendin.

Dan merk je toch ineens dat je geen 20 meer bent. Het begint al bij het inchecken bij de receptie van de camping. Eigenlijk al bij het uitzoeken van de camping, want wat zocht ik eigenlijk? Geen jongerencamping, zoveel zelfbesef heb ik ook wel weer. Maar een familiecamping waar er na elf uur geen geluid mag worden gemaakt ging me ook wel iets te ver. Ik heb er namelijk niets op tegen om tot diep in de nacht bier te drinken met een groep gezellige mensen.
Camping Benelux in La Roche ging het worden. Een gezellige mix van trekkers en families. Een gezellige bar voorziet in het vertier in de avonduren en is open tot 01.00 uur. Dat bood perspectief. Er was zelfs een plek waar men gezellig kon samenzijn rondom een kampvuur. En ze hadden gratis wifi.

Zoals gezegd voelde ik mij al niet perse op mijn gemak bij de receptie. Ik kwam vragen om een plek om een tent neer te zetten. Hoeveel tenten en hoeveel personen vraagt de wat zwaar opgemaakte plusminus 45-jarige brunette me. In eerste instantie antwoord ik niet daar ik ben afgeleidt door de vrij en lustig bungelende borsten in haar tanktop. “Eh,.. une tente pour une persone madame,” antwoord ik stamelend. Ze kijkt me onderzoekend aan, het is niet te zien of het uit interesse is of dat ze het niet helemaal vertrouwt. Halverwege het onderzoekend naar mij kijken stoppen haar borsten eindelijk eens met bewegen. Ik zet de auto zo dicht mogelijk bij het tentenveldje neer en ga op zoek naar een plek om de tent neer te zetten. Ondanks het slechte weer is het veldje redelijk vol. “Heb ik gelukkig nog een beetje kans op wat aanspraak vanavond” denk ik. De meeste kampeerders zijn op pad, ik kan dus niet zien of ik een beetje leuke buren ga krijgen, ik moet mijn plekje dus maar uitzoeken gebaseerd op locatie. Heel professioneel kijk ik omhoog naar de, achter de wolken verscholen, zon om te kijken of die niet om 6 uur ’s ochtends al vol op de tent staat en controleer de grond op haar mate van waterpasheid. Ik besluit schuin achter een boom te gaan staan en gok dat ik ten westen van die boom sta. Ik ga mijn spullen pakken.

Bij mijn auto staat de mevrouw van de receptie. Als ik aankom glimlacht ze betekenisvol en bungelt ze weer richting receptie. Binnen een kwartier ben ik ingericht en zet ik mijn auto weg. Ik loop naar het dorp om wat laatste inkopen te doen. Ondanks mijn redelijk minutieuze planning ben ik toch één en ander vergeten. Zoals daar zijn de fluitketel en de zaklamp. Deze zijn snel gevonden en ik besluit de finale van de touretappe te kijken in een café. Het zit vol met mannen van middelbare leeftijd, ik bestel een biertje en zoek een plekje met goed zicht op de tv. Al snel raak ik in gesprek. “U ook even weg van vrouw en kinderen om onder het genot van een pintje de Tour te kijken?” Vraagt de Belgische man in zijn beste Nederlands. “Nou eigenlijk ben ik hier alleen,” antwoord ik oprecht. De man kijkt me bedenkelijk aan en lacht dan. “Alleen ,.. hier? Hier zijn toch alleen maar gezinnen en groepjes jongeren?” Terwijl hij de betekenis van zijn woorden tot zichzelf door laat dringen krijgt hij een samenzweerderig glimlachje rond zijn mond. “amai, goe gezien ami, ge weet maar nooit.” “Wie zit er in de kopgroep?” probeer ik het onderwerp te veranderen naar iets met een minder vunzige ondertoon.

We babbelen wat over de koers en drinken in iets te rap tempo nog vier trappisten. Buiten miezert het onderhand, niks bijzonders now a days in Europa, ik wandel naar de camping en ga op zoek naar mijn tent. Helaas zit er niemand voor zijn tent in dit kloteweer, dus weet ik nog niet wie, wat en hoe mijn buren zijn. Gezellig op een wankel gastelletje een zakkie pasta opwarmen is ook niet echt een optie dus ik ga in het restaurant maar wat eten, maar niet voordat ik eerst met de onvermijdelijke rol toiletpapier, handdoek en toilettas naar de douche- en toiletruimte ben geschuifeld.

Weer fris en fruitig neem ik plaats aan een tafeltje onder het afdakje, het is per slot van rekening vakantie dus eten we buiten. Her en der zitten gezinnen en stelletjes wat te drinken, en er worden bordspelletjes gespeeld. Allemaal in lekker makkelijk zittende outdoor kleding, zoals kennelijk gebruikelijk in de campingscene. Ik heb voor de gelegenheid bedacht een overhemd aan te trekken en een spijkerbroek, met teenslippers. Het is tenslotte vakantie. Ik val duidelijk uit de toon. De receptioniste is getransformeerd tot serveerster, ze heet mij met haar verleidelijkste glimlach welkom en vraagt wat ik wil drinken.
“Een rode wijn alstublieft mevrouw.” Probeer ik zo afstandelijk mogelijk te zeggen. Al vrees ik dat de trappisten mijn ogen in standje guitig hebben gezet. Diezelfde trappisten hebben haar bungelende vrienden ook een stuk interessanter gemaakt. “En de plat du jour graag,” sluit ik mijn bestelling af.

Ik drink rustig van mijn wijn in afwachting van het eten. De wijn haalt desalniettemin het eten niet. Audrey, de bedienende receptioniste, brengt mij ongevraagd nog een glas met een knipoog ten teken dat het van het huis was. Denk ik. Hierbij vertelde ze ook meteen haar naam. Audrey, ik heb altijd al een zwak gehad voor namen als Audrey. Geen idee waarom. Het tweede wijntje doet me besluiten niet meteen af te taaien na het eten. Het eten volgt snel, en voel ik tijdens het uitserveren nou iets tegen mijn schouder aan duwen…..?

Ik word wakker, vakantie! De auto is snel ingepakt en ik ben er helemaal klaar voor. Eerste stop is La Roche in de ardennen, camping Benelux. Ik loop een laatste ronde door huis, trek er nog een stekker uit want 'je weet maar nooit' en ga op pad. Alleen de grote wereld in, het avontuur lonkt, de zon doet een moedige poging mijn strijdvaardigheid kracht bij te zetten. Ik zet Pearl Jam op en schreeuw hard mee. Dat moet ook wel want zo’n diesel maakt een pokke herrie! Bij Amstelveen hoor ik mezelf ineens heel hard schreeuwen. De snelheid zakt dramatisch, ik vlucht naar de vluchtstrook. Ik sta stil. De motor loopt maar reageert niet op mijn verwoede pogingen het gaspedaal in te drukken. Ik zet de motor uit,… en weer aan. Even lijkt hij het weer te doen, ik manoeuvreer de weg weer op en schakel door. Weer niks, ik rij definitief de vluchtstrook op en bel de ANWB, wordt weggesleept naar een veiliger plek. De Monteur is er snel uit, computer stuk, moet vervangen, in de veiligheidsmodus (stationair en dus 50km/h) terug naar af.